Nag-email ako kaninang umaga sa NZIS para mag-followup. This time, I sent it to the officer-in-charge. Nagte-tengang kawali kasi si VO Kamonrat kaya sa kinauukulan na ako dumiretso. A few minutes later, nakatanggap na ako ng reply. Wow ang bilis. Dapat pala dun na ako kay boss nag-followup noong una pa lang.
Sabi ni Kamonrat, ifa-finalize daw nya sana yung application namin noong Nov. 7 pero may mga kulang pa daw na internal verifications. Ano kaya ibig sabihin non? Good sign kaya? Sa huling part ng email nya nakalagay na "Please be patient with us". 'be patient' ka dyan. Malapit na akong maging pasyente ng mental. Nakakabaliw yatang maghintay. Pano ba namang hindi, 6 to 8 weeks daw ang processing time non. Inabot na kami ng 20 weeks.
Anyway, sana naantig ko sya ng konti sa ginawa kong followup. Malay natin, baka i-prioritize nya yung paper namin (wish ko lang). Haaay shiny visa, kelan ka ba talaga dadating?
Friday, November 18, 2005
Thursday, November 17, 2005
Puff the Magic Dragon
Growing up, one of my favorite songs is “Puff the Magic Dragon�. To me, it was a song about childhood and friendship. It’s a 60’s hit sung by Peter, Paul and Mary. The way the trio sung it made it more magical. I imagine sparkles every time I listen to the song. Soon the cassettes tape begun to wear. Puff's 'roar' begun to drift. One day, mom decided to throw it away.
1986. EDSA Revolution. I was surprised to hear the song again in the radio. It was played together with other ‘revolution’ songs (Impossible Dream, Tie a Yellow Ribbon, Magkaisa, etc). I didn’t get the connection. How is the song related to the situation? It made me wonder.
A week ago, I heard the song again. Somebody gave my 6y/o son a CD of children’s songs. To my surprise, Vince appreciated the song too. He repeatedly played it, 8 times in a row. When he saw me singing along with the song, he asked me to teach him the lyrics. It was then that I realized that I already forgot some words. The next thing I did was to search it in the internet. Aside from the lyrics, I found interesting facts about that 60's hit. Although the trio said it was about childhood and loss innocence, some people believed that it’s about drugs (PUFF being marijuana). Well, that doesn’t change the way I feel about it. I still love that rascal PUFF. It brings out the child in me.
1986. EDSA Revolution. I was surprised to hear the song again in the radio. It was played together with other ‘revolution’ songs (Impossible Dream, Tie a Yellow Ribbon, Magkaisa, etc). I didn’t get the connection. How is the song related to the situation? It made me wonder.
A week ago, I heard the song again. Somebody gave my 6y/o son a CD of children’s songs. To my surprise, Vince appreciated the song too. He repeatedly played it, 8 times in a row. When he saw me singing along with the song, he asked me to teach him the lyrics. It was then that I realized that I already forgot some words. The next thing I did was to search it in the internet. Aside from the lyrics, I found interesting facts about that 60's hit. Although the trio said it was about childhood and loss innocence, some people believed that it’s about drugs (PUFF being marijuana). Well, that doesn’t change the way I feel about it. I still love that rascal PUFF. It brings out the child in me.
PUFF, the magic dragon lived by the sea
And frolicked in the autumn mist in a land called Honah Lee,
Little Jackie Paper loved that rascal PUFF,
and brought him strings and sealing wax and other fancy stuff.
PUFF, the magic dragon lived by the sea
And frolicked in the autumn mist in a land called Honah Lee,
Little Jackie Paper loved that rascal PUFF,
and brought him strings and sealing wax and other fancy stuff.
OH PUFF, the magic dragon lived by the sea
And frolicked in the autumn mist in a land called Honah Lee,
PUFF, the magic dragon lived by the sea
And frolicked in the autumn mist in a land called Honah Lee,
Together they would travel on a boat with billowed sail
Jackie kept a lookout perched on PUFF's gigantic tail,
Noble kings and princes would bow whenever they came,
Pirate ships would lower their flag when PUFF roared out his name
A dragon lives forever but not so little boys
Painted wings and giant rings make way for other toys.
One grey night it happened, Jackie Paper came no more
And PUFF that mighty dragon, he ceased his fearless roar.
His head was bent in sorrow, green scales fell like rain,
PUFF no longer went to play along the cherry lane.
Without his life-long friend, PUFF could not be brave,
So PUFF that mighty dragon sadly slipped into his cave.
Monday, November 14, 2005
Paa na nakadikit sa tao
Although I promised to be positive in my blog, hindi naman ibig sabihin eh puro pleasant things lang ang isusulat ko. Meron din syempreng mga bad experiences.
November 25, 1996 nang may isang traumatizing day sa akin. Kakatuto ko pa lang mag-drive noon. Mas unang natuto sa akin si Queenie, my younger sister. Normally, hinahatid nya muna ako sa office saka sya tutuloy sa trabaho nya. But on that fateful day, ako ang nasa harap ng manibela. In fairness, maingat naman akong mag-drive. Nag-menor ako habang dumadaan kami sa tapat ng isang lamayan sa isang squatters area. Walang ano-anoy may isang pupungas-pungas na babae na biglang natumba. Nabungo ko daw sabi nung isang naglalakad. Nagtayuan yung mga naglalamay. Siguro kung lalaki ako, kinuyog na ako ng mga yon. Dali-dali akong bumaba ng sasakyan. Nakita ko ang pupungas-pungas na si Aling Hilda (di tunay na pangalan) na nakahandusay, sa kamay nya hawak ang P10.00 na pambili ng pandesal. O hindi, nasagasaan ko yung paa na nakadikit sa tao. Si Queenie naman, bumaba din para lumipat sa driver’s seat. Pinasakay ko agad si Aling Hilda. Sumama rin yung 2 kapatid nya. Dumiretso kami sa Orthopedic hospital sa Banaue.
Habang bumabyahe, nagsenyasan na kami ni Queenie. Bakit? Wala pa kasi akong lisensya noon. Student permit lang ang hawak ko. Pagdating sa Emergency Room, dalidaling kinuha nung guard yung lisensya ko este kay Queenie pala. Ako ang nakaharap pero Queenie ang gamit kong pangalan. Mabuti na lang at super inefficient pa noon ang LTO, papel pa lang ang hawak ni Queenie na lisensya. Nakahinga ako ng malalim nang sabihin ng doctor na nalamog lang yung pinky-toe ni Aling Hilda. Medyo masakit pag nasagi. Ang nangyari kasi, nalagpasan na sya ng nguso n kotse pero siguro medyo pasakang syang maglakad kaya nahagip ko yung paa nya.
Bago kami pauwiin, tinanong ni doctor kung magre-reklamo daw ba itong biktima. Tinignan nya ako sabay sabing pano daw ba sya magtitinda nyan (sidewalk vendor sya), pano daw sya makakatakbo pag nandyan na yung mga pulis? Guilty that I was, nagbigay ako ng ‘peace-offering’. P2500. Nanlaki ang mata nya, pumayag agad.
Nang maihatid na namin si Aling Hilda, saka pa lang ako bumalik sa LTO para kumuka ng lisensya. I really felt so bad for breaking the law. Ang pinakamasaklap pa nito, pano kung napatay ko sya (buti kuko lang nya ang namantay). Ilang araw din akong nagigising sa gabi. Naalala ko yung accident na yon. Matagal din akong hindi nagmaneho pagkatapos non. Nakaka-trauma talaga yon. It was a lesson well learned
November 25, 1996 nang may isang traumatizing day sa akin. Kakatuto ko pa lang mag-drive noon. Mas unang natuto sa akin si Queenie, my younger sister. Normally, hinahatid nya muna ako sa office saka sya tutuloy sa trabaho nya. But on that fateful day, ako ang nasa harap ng manibela. In fairness, maingat naman akong mag-drive. Nag-menor ako habang dumadaan kami sa tapat ng isang lamayan sa isang squatters area. Walang ano-anoy may isang pupungas-pungas na babae na biglang natumba. Nabungo ko daw sabi nung isang naglalakad. Nagtayuan yung mga naglalamay. Siguro kung lalaki ako, kinuyog na ako ng mga yon. Dali-dali akong bumaba ng sasakyan. Nakita ko ang pupungas-pungas na si Aling Hilda (di tunay na pangalan) na nakahandusay, sa kamay nya hawak ang P10.00 na pambili ng pandesal. O hindi, nasagasaan ko yung paa na nakadikit sa tao. Si Queenie naman, bumaba din para lumipat sa driver’s seat. Pinasakay ko agad si Aling Hilda. Sumama rin yung 2 kapatid nya. Dumiretso kami sa Orthopedic hospital sa Banaue.
Habang bumabyahe, nagsenyasan na kami ni Queenie. Bakit? Wala pa kasi akong lisensya noon. Student permit lang ang hawak ko. Pagdating sa Emergency Room, dalidaling kinuha nung guard yung lisensya ko este kay Queenie pala. Ako ang nakaharap pero Queenie ang gamit kong pangalan. Mabuti na lang at super inefficient pa noon ang LTO, papel pa lang ang hawak ni Queenie na lisensya. Nakahinga ako ng malalim nang sabihin ng doctor na nalamog lang yung pinky-toe ni Aling Hilda. Medyo masakit pag nasagi. Ang nangyari kasi, nalagpasan na sya ng nguso n kotse pero siguro medyo pasakang syang maglakad kaya nahagip ko yung paa nya.
Bago kami pauwiin, tinanong ni doctor kung magre-reklamo daw ba itong biktima. Tinignan nya ako sabay sabing pano daw ba sya magtitinda nyan (sidewalk vendor sya), pano daw sya makakatakbo pag nandyan na yung mga pulis? Guilty that I was, nagbigay ako ng ‘peace-offering’. P2500. Nanlaki ang mata nya, pumayag agad.
Nang maihatid na namin si Aling Hilda, saka pa lang ako bumalik sa LTO para kumuka ng lisensya. I really felt so bad for breaking the law. Ang pinakamasaklap pa nito, pano kung napatay ko sya (buti kuko lang nya ang namantay). Ilang araw din akong nagigising sa gabi. Naalala ko yung accident na yon. Matagal din akong hindi nagmaneho pagkatapos non. Nakaka-trauma talaga yon. It was a lesson well learned
Friday, November 11, 2005
Travelling with spirited toddler
I posted a question in the Pinoyz2nz forum. Ang title “traveling with spirited toddler�. Parang nakikini-kinita ko na na magiging chaotic kami sa eroplano (feeling may visa na ako). Since isa lang ang nakuha kong tip, I decided to do my own research. Not sure if this is applicable to my super-dooper active daughter.
- Be sure to tell the airline that a toddler is traveling with you. Para naman maka-pagready sila ng kiddie meal (not the one from Jalibi) and safety seat (if applicable)
- Get to the airport early.
- Give her own backpack to put her own stuff inside.
- Bring lots of toys, clay, coloring books and snacks. Avoid sugary food. It’ll make her ‘hyper’.
- Put toys in small packs para hindi sabay-sabay ang bukas. Better if you could wrap them like gifts. Give it to her each hour that she is well-behaved
- Take the front row seats. It has bigger legroom
- If possible, sched the flight that coincides with your child’s sleep time.
- Tag along her comfort toy/pillow/blanket
- Give her a bottle on take off and landing to avoid ear-popping. Swallowing minimizes the trouble.
- Choose an airline with good good in-flight entertainment. Medyo mahal nga lang to. Pwede magbaon ng portable DVD player. Bring her favorite cds – Finding Nemo, Barney, Toy Story, etc.
- If everything else fails, resort to sedation. But be sure to try if before you go. Phenergan is good daw. It should knock her out in 15 minutes.
Kayo, may mabibigay ba kayong tip?
- Be sure to tell the airline that a toddler is traveling with you. Para naman maka-pagready sila ng kiddie meal (not the one from Jalibi) and safety seat (if applicable)
- Get to the airport early.
- Give her own backpack to put her own stuff inside.
- Bring lots of toys, clay, coloring books and snacks. Avoid sugary food. It’ll make her ‘hyper’.
- Put toys in small packs para hindi sabay-sabay ang bukas. Better if you could wrap them like gifts. Give it to her each hour that she is well-behaved
- Take the front row seats. It has bigger legroom
- If possible, sched the flight that coincides with your child’s sleep time.
- Tag along her comfort toy/pillow/blanket
- Give her a bottle on take off and landing to avoid ear-popping. Swallowing minimizes the trouble.
- Choose an airline with good good in-flight entertainment. Medyo mahal nga lang to. Pwede magbaon ng portable DVD player. Bring her favorite cds – Finding Nemo, Barney, Toy Story, etc.
- If everything else fails, resort to sedation. But be sure to try if before you go. Phenergan is good daw. It should knock her out in 15 minutes.
Kayo, may mabibigay ba kayong tip?
Coding pag Friday
Coding ang sasakyan ko pag Friday. Minsan na akong nahuli. I was very pregnant then. Akala ko makakalusot yung alibi kong magpapa-checkup lang sa OB. Tinikitan din ako (di ako marunong mag-bribe). Since then, kinabisado ko na yung mga daan na walang 'kalaban'. Kaya pag-Friday, normal lang ang buhay ko . I leave the house at 7:30am (7-10am and 3-7pm ang bawal).
Kanina, I almost run out of luck. Mga isang kilometro pa lang ang natatakbo ko nang may mapansin akong pila ng mga sasakyan sa gilid ng kalsada. Hmmmm bakit kaya? Wala namang sabungan doon o kaya tiangge. Nag-menor ako. Tama ang kutob ko, may mga 'alagad ng batas' na nanghuhuli. About 30 meters away from them, I decided to make a U-turn ang head back home. Di bale nang late wag lang magkaron ng violation. Pag-dating ko sa bahay, gising na si Vince and Shannen. Nakipaglaro muna ako ng konti.
9:50am sumibat na ulit ako. 10:24 nang dumating ako sa office. Pano kaya mamayang uwian, maghihintay ba ako 7pm? Abangan....
Kanina, I almost run out of luck. Mga isang kilometro pa lang ang natatakbo ko nang may mapansin akong pila ng mga sasakyan sa gilid ng kalsada. Hmmmm bakit kaya? Wala namang sabungan doon o kaya tiangge. Nag-menor ako. Tama ang kutob ko, may mga 'alagad ng batas' na nanghuhuli. About 30 meters away from them, I decided to make a U-turn ang head back home. Di bale nang late wag lang magkaron ng violation. Pag-dating ko sa bahay, gising na si Vince and Shannen. Nakipaglaro muna ako ng konti.
9:50am sumibat na ulit ako. 10:24 nang dumating ako sa office. Pano kaya mamayang uwian, maghihintay ba ako 7pm? Abangan....
Thursday, November 10, 2005
Panakot sa daga
My blog was out of commission for a while, sorry po. May virtual ek-ek problem daw. Di ko alam bakit nagkaganon. I was about to ask help from Marhgil and KU when I realized what could have caused the error. Naalala ko na nag-update ako ng picture. In-upload ko yung pinakamagandang picture ko (thank you, Photoshop). Nang matanggal ko na yung picture, nawala na yung error message. Kaya ayan, balik sa stick-figure ang image ko.
Lesson learned: Pang-takot sa daga lang ang beauty ko.
Lesson learned: Pang-takot sa daga lang ang beauty ko.
Monday, November 07, 2005
Be careful of what you wish for
Since 1999, I didn’t bother upgrading my cellphone unit. Happy ako sa Siemens M35. Ok lang kahit do sya colered, walang camera at hindi poluphonic ang ringtone. What matters most is that I can text and call without hassle. Ilang beses ko nang naibagsag yung phone ko. On several occasions, mga 5ft high pa. Pag-dampot ko sa phone ko, tuloy ulit ang texting. Parang walang nangyari.
Early this year, Nakasalubong ko yung mga officemates ko sa mall. Bibili daw sila ng phone. May isang natanong kung buhay pa daw yung telepono ko. Buong yabang kong sinabing ‘syempre’. Sabi nung isa did aw sya makapaniwalang ganun yung phone ko.Nung maghiwalay kami, napag-isip-isip kong parang nilait ata si Siemens ko. Ikinuwento ko yon kay Henry. Sabi nya, it’s about time to upgrade. Tutal bibili din naman ako ng tri-band phone pagpumunta kami sa NZ. Matagal kong pinag-isipan yon.
May 2005, bumili ako ng bagong unit. Samsung E330 ang kinuha ko (di ako Nokia fan). Akala ng marami inspired yung taste ko ng mga sikat-na-sikat na mga Koreanobela. Pero ang totoo, nacu-cute-tan ako sa de-flip na phone. Micro-Tac era pa lang, pangarap ko na yon. Japorms ang dating, di ba.
6 months na ngayon itong si Samsung pero hindi ako masyadong happy. Kailangan ko kasing mag-ingat sa handling kasi baka maging dalawang piraso ang phone ko. Ayoko ng ganon. Hate ko yung kailangan ko pang mag-exert ng extra effort. Ilang beses na kaming nag-away ni Vince kasi ayaw ko syang paglaruin sa phone ko. Kainis talaga. Buti na lang di ko pa dinidispatsya itong si Siemens. Pag-kasama ko yung mga anak ko, sya ang ginagamit ko. Isa pa, naka-plan yon, di nauubusan ng load. Hanggat buhay at humihinga pa si Siemens, it’ll stay with me.
Early this year, Nakasalubong ko yung mga officemates ko sa mall. Bibili daw sila ng phone. May isang natanong kung buhay pa daw yung telepono ko. Buong yabang kong sinabing ‘syempre’. Sabi nung isa did aw sya makapaniwalang ganun yung phone ko.Nung maghiwalay kami, napag-isip-isip kong parang nilait ata si Siemens ko. Ikinuwento ko yon kay Henry. Sabi nya, it’s about time to upgrade. Tutal bibili din naman ako ng tri-band phone pagpumunta kami sa NZ. Matagal kong pinag-isipan yon.
May 2005, bumili ako ng bagong unit. Samsung E330 ang kinuha ko (di ako Nokia fan). Akala ng marami inspired yung taste ko ng mga sikat-na-sikat na mga Koreanobela. Pero ang totoo, nacu-cute-tan ako sa de-flip na phone. Micro-Tac era pa lang, pangarap ko na yon. Japorms ang dating, di ba.
6 months na ngayon itong si Samsung pero hindi ako masyadong happy. Kailangan ko kasing mag-ingat sa handling kasi baka maging dalawang piraso ang phone ko. Ayoko ng ganon. Hate ko yung kailangan ko pang mag-exert ng extra effort. Ilang beses na kaming nag-away ni Vince kasi ayaw ko syang paglaruin sa phone ko. Kainis talaga. Buti na lang di ko pa dinidispatsya itong si Siemens. Pag-kasama ko yung mga anak ko, sya ang ginagamit ko. Isa pa, naka-plan yon, di nauubusan ng load. Hanggat buhay at humihinga pa si Siemens, it’ll stay with me.
Thursday, November 03, 2005
Not so Easy Questions
Tawa ako nang tawa nung isang araw ng tanungin ako ni Vince kung ang lalaking kuba ba ay “kubo�. Kung merong kang kasamang ‘growing wonder’ sa bahay, siguradong maraming ganitong moments na magpapangiti sa yo. Mga pagtatanong na minsan eh hirap na hirap akong i-explain. Here are some that I could remember:
- bat wala ako sa picture nung kasal nyo?
- ilang taong bago mamatay ang tao?
- lahat ba ang tao mas mayaman sa atin?
- ginalingan ko naman, ba't di ako nanalo?
- pwede ba tayong magpakabit ng escallator sa bahay?
- pwede na ba akong mag-girlfriend?
- pwede bang si Shannen (his sister) ang magiging asawa ko?
- bakit ‘fifty’ ang tawag hindi ‘fivety’
- pwede ba akong maging artista sa cartoons
- bat wala ako sa picture nung kasal nyo?
- ilang taong bago mamatay ang tao?
- lahat ba ang tao mas mayaman sa atin?
- ginalingan ko naman, ba't di ako nanalo?
- pwede ba tayong magpakabit ng escallator sa bahay?
- pwede na ba akong mag-girlfriend?
- pwede bang si Shannen (his sister) ang magiging asawa ko?
- bakit ‘fifty’ ang tawag hindi ‘fivety’
- pwede ba akong maging artista sa cartoons
Subscribe to:
Posts (Atom)