Work Visa for BIL

Dumating noong Friday yung work visa ni brother-in-law (BIL). Yup, magta-trabaho sya dito sa NZ. Maswerte syang nakakuha ng job offer mula sa employer ni Henry. Nagustuhan ng boss nya yung skills at attitude nya sa trabaho so ganon din ang expectations nya from BIL. Di naman sya mabibigo kasi masipag at highly skilled naman si BIL.

Nasa Pinas pa lang ay very willing na yung ang boss ni Henry na bigyan ng trabaho si BIL. Dahil sa wala akong mahagilap dati na may kaparehong situation, lumapit kami sa isang agent para ayusin ang work visa nya. Pwede sanang sa Pinas i-apply yung WV kaso mas preferred ni agent na dito na yon i-file. Kaya nang dumating dito si BIL (at sister-in-law), they were on visitor's visa.

10% ng first year salary ang charge ni agent kung sya ang maghahanap ng work. I believe this is a common practice by employment agents. But since may job ofer na, 5% na lang ang bayad. Malaki pa din but because we don't know how the process works, pwede na din.

BIL is currently staying with us. This is really good para may ka-buddy-buddy si Henry at may second tatay yung mga bata. So umalis man ang mommy ko, may isa pa kaming additional na kapamilya.

Daycare: Separation Anxiety

Shannen’s first 3 half-days in daycare went just fine. Pero nung pang-apat na araw na, ayaw nang pumasok. “I’m sad when I’m there”, yun ang rason nya. I asked her what making her sad. Ang tagal daw kasi ng pasok at nami-miss nya kami. Halfday pa lang yon nagre-reklamo na, starting this week 8hrs a day na sya doon.

Nang ihatid ko sya kaninang umaga sa daycare, umiiyak at ayaw nyang bumaba ng kotse. Binuhat ko sya hanggang sa loob ng daycare. Nang nakita ng teacher na na umiiyak sya, kinuha nya si Shannen. Sinenyasan nya ako na pwede na akong umalis. Gusto ko pa sanang magtagal doon hanggang sa ma-appease sya but that wasn’t a good idea. I will just prolonging our agony. Yup, our agony kasi nagdudugo din ang puso ko na iwanan sya doon na umiiyak. Feeling ko nga mas apektado ako kasi si Shannen pagkaraan ng ilang sandali ok. Eh ako, buong araw nato-torture sa kakaisip sa kanya.

Oh my poor little girl, how I wish I can be with her all day. But that’s not possible at the moment. Siguro kung tatama ako sa lotto o kaya magiging manager sa trabaho si Henry, pwede pa. Sa November pa pwedeng bumalik ang Mama ni Henry so 3 buwan kaming magtitiis sa ganitong situation. Cheesecake, cheesecake ….. can someone please give a me slice. please….

A cheesecake moment

Hinatid namin ang mommy ko sa airport nung umaga ng Sabado. Nang pumasok na sya sa security check area, don ko lang naramdaman ang sobrang lungkot. Noong pa lang nag-sink in sa akin na hindi ko na ulit ang nanay ko. Kung babalik man sya, mga isang taon pa siguro. Mag-uusap pa kami sa telepono at mag-e-exchange ng emails pero iba yung nakikita ko sya ng harapan at nahahawakan.

Ayaw ko pa sanang umalis ang mommy ko kaya lang marami na syang dapat asikasuhin sa Pilipinas. Alam kong gusto pa nya sanang samahan kami dito pero mas malaki ang responsibilidad na naghihintay sa kanya doon. She never asked me if she can go 'cause I know it also breaks her heart to see us in a difficult situation. But I have to unleashed the selfishness in me so allowed her to go. This is for everyone’s best. We will always be grateful that she spent 6 "boring" months with us.

Bakit cheesecake moment? Sa Pilipinas kasi, when I feel really down I always get myself a slice of blueberry cheesecake to cheer me up. Kaso walang Red Ribbon of Cheesecake, etc. dito so sorry na lang ako.

Clever salesmen

Nasa NZ Herald ngayon yung balita kung pano na-revive ng isang medical equipment salesman ang isang nag-heart attack. Nataon na nagde-demo ng defibrillator itong si salesman kung saan naganap ang aksidente. I'm sure madami syang mebebentang gamit after that real-life heroic act.

Naalala ko tuloy yung kwento ng isang kaibigan kong ahente noong nasa university pa ako. Pero itong version nya eh "for reel". Top salesman ng Vulcaseal itong si Kuya Raul. Madiskarte sya sa pagbebenta ng produkto nya. Sari-saring gimik ang ginagawa nya para makakuha ng madaming order. Ito ang isa sa mga istayl nya (very effective lalo na pagkatapos ng bagyo). Sa halagang Php50, aarkilahin nya ang isang tambay para "sumama" sa kanya. Papasok sa hardware itong si accomplice at magtatanong kung may Vulcaseal sila. Pag wala, sasabihin nyang "sayang, bibili sana ako ng madami". After a while, dadating si Kuya Raul at mag-aalok. Syempre dahil sa may (artifial) market demand, eh mag-o-order ngayon itong si hardware. Ayos!

Eventually, naging sikat ang Vulcaseal (but not necessarily because of his efforts). Nagkaron pa nga nga madaming TV adverts at promo sa PBA. Hindi na nya kailangang maghagilap ng tambay sa kanto para kumota. Matagal na akong walang balita kay Kuya Raul. Ewan ko yun pa din ang trabaho nya. Anyway, kung ano man ang ibebenta non siguradong klik dahil sa creativity nya.

None of the above

O ayan, bago na ang hairstyle ko. Unfortunately, hindi nag-materialize yung plano kong style. Nung Sunday, pumunta ako sa hair salon malapit sa amin at ipinaubaya ko sa koreanang beautician ang aking buhok. Korean hairstyle… why not. Ang bilin ko lang eh wag yung style na heavy bangs.

Ang resulta, mahabang layered ang aking crowning glory. My mom said it looks good on me. I agreed with her. Pero after kong maligo, ayan na, may kanya-kanyang direction na ang buhok ko. Kung tutuusin hindi naman masama kasi din dito na ganito din ang style.

I can definitely make it look much better pero hindi ko yon kayang i-maintan. Siguro pag uso na ang maid dito sa NZ. Sa ngayon, kakarerin ko muna ang household chores at baby sitting.

Shannen's first day at daycare

Maagang nagsimula ang araw namin kanina. Alas 5:30am ako gumising para ihanda lahat ng gagamitin ni Shannen sa daycare. Si Shannen naman 6:30 ko pinabangon. Normally, 8:30 ang wakeup time nya. Di naman ako nahirapan kasi excited sya sa first day nya.

Pagdating namin sa daycare, may 5 bata na kaming dinatnan. Nag-aagahan sila ng toast. Maganang kumakain yung mga bata, nakakainggit. Pinakain ko ng baon naming chocolate chips si Shannen (kaya medyo matambok ang pisngi nya sa picture). Kumain lang ng 2, tapos ayaw na. Sana eventually ma-encourage syang kumain ng mas madami sa daycare.

Bawal ang may nakakahawang sakit sa daycare, yung ang nakalagay sa house rules nila. This is conforting to know. Pero 2 bata ang nadinig kong uubo-ubo. Apparently, di masyadong pinapansin ang ubo dito kaya pwedeng papasukin ang bata. Hay naku, wag naman sanang mahawa si kulasa.

Since settling period pa lang ito ni Shannen sa daycare, half-day lang muna ang pasok nya. By noon, lumabas si Henry sa trabaho para iuwi si sya sa bahay. Next week, fulltime na sya doon.

O sya, matutulog na kami. Maaga pa ulit kaming babangon bukas. good night

Dog attack

Isa na namang bata ang inatake ng aso dito sa NZ. Poor girl underwent hours of surgery, 290 stitches on her face and a plate on her broekn jaw. Ang masaklap nyan, she's merely 2yrs old (mas maliit pa kay Shannen).

Naalala ko tuloy yung experience ni mommy at Shannen sa aso. Naglalakad papuntang school silang dalawa. Di naman kalayuan yung creche, mga 400meters lang mula sa amin. May nakita si Shannen na hubcap ng kotse na nasa gilid ng kalsada. Tinapakan yon ni Shannen, walang anu-anoy sinugod sila ng malaking aso na galing sa tapat na bahay. Walang tigil yung aso sa kakakahol sa kanila. Boses pa lang nakakatakot na. Tapos kinagat nung aso yung folder na dala-dala ni mommy. Niyakap ni mommy si Shannen habang sumisigaw sya ng tulong. Sarado yung bahay, mukhang yung aso lang ang occupant nung oras na yon. Naisip mommy yung hubcap. Tinulak nya yon palayo sa kanila. Dun pa lang tumahimik yung aso. Laruan pala nya yon at na-agitate sya nung paglaruan ito ni kulasa.

May bad experience din ako sa aso nung maliit pa ako kaya takot ako sa aso. Kaya pag may nababasa at naririnig akong dog attacks, talaga nga namang kinikilabutan ako (para akong si Helen Clark). Ito namang mga dog owners, sana maging mas responsable sila. They must ensure all times that their dogs wont harm any innocent people (ok lang kung magnanakaw). Kung mahirap yon para sa kanila, eh di wag na lang silang mag-alaga o kaya yung maliliit at mababait na breed na lang ang alagaan nila. I really hope wala ng dog attacks mula ngayon, sa bata man o matanda.

$1.50 carseat

Kakailanganin namin ng 2 carseats pagnag-daycare na si Shannen. May isa na kaming carseat pero kailangan pa namin ng isa. Ako kasi ang maghahatid sa kanya sa umaga, si Henry naman ang susundo sa hapon.

2 linggo din akong nagbantay sa Trademe para maghanap ng second-hand carseat. Nagbunga din ang pagtya-tiyaga ko kahapon. Nanalo ako ng carseat for $1.50 (nasa $120 ang bago). Kahit na sa Greenlane pa namin kinuha yung item, sobrang good deal pa din yon.

First language?

Sinagutan ko kagabi yung application form sa daycare. Nang dumating ako sa section na Child's First Language, napaisip ako. Ano nga ba ang ilalagay ko don? English na ang salita ni Shannen 75% of the time. Mula ng mag-kindy, nagsimula ng dumami ang english vocabulary nya. Kausapin man namin sya ng tagalog, english ang isasagot.

Nauwi ako sa paglalagay na "English/Filipino" ang first language ni Shannen. It's inevitable that english will be our kids first language as this is what they deal with most of the time. Gayun pa man, tagalog (or filipino) pa rin ang gagamitin namin sa loob ng bahay.

"walang ganyan sa States"

Ito ang latest balita sa akin ng Ate ko:

- Nagpapasikat ang Mt. Bulusan in Sorsogon (Bicol), trowing ashes
-2 days ago may buhawi sa Baliuag sweeping almost 100 houses, cutting electric lines & century old trees, pero sa bukid naman hindi sa bayan.
- Yesterday umulan ng yelo (hale) sa Baguio
- Kagabi naman lumindol sa Panggasinan (intensity 4) and Baguio (intensity 2).
- Water in Angat and Magat Dams are both in critical levels kaya madalas walang kuryente sa M Mla, nag re-rain-seeding na nga palagi pero hindi tumutuloy ulan.....

Ano pa kaya ang susunod? Naku, sana naman wala na at matapos ng lahat yan. Kawawa naman ang mga kababayan natin sa beloved PI.

Trip to the daycare

May appointment ako kaninang 7am sa isang daycare na malapit sa amin. Tinignan ko yung facilities nila at kung pano sila maghandle ng mga bata. So far, I like what I saw. Malinis yung lugar at mukhang mababait ang mga staff nila.

Plano naming ipasok si Shannen sa daycare by mid-August. Uuwi na kasi ang mommy ko kaya wala ng makakasama si Shannen sa bahay. Sa Nov pa sana pero marami na syang kailangang asikasuhin sa Pinas.

Ang una naming option na tinignan ay ipaalaga si kulasa sa pinoy. Akala kasi namin eh sobrang mahal ang daycare. Hindi naman pala totoo. Meron kasing free 20hrs/week na binibigay ang govt kaya $130pw na lang ang ibabayad namin (kasama na ang pagkain).

The daycare idea is not really bad. Ang mga bata ay may socialization with other kids at madami silang acitivies. Meron din silang nap time sa hapon at pinapakain sila ng healthy food (hopefully this will work for my picky eater). Ang problema lang eh nagkakahawahan ng sakit ang mga bata. Di yon maiwasan kahit na nagdi-disinfect sila ng gamit at banned ang mga batang may sakit. Ang uso daw ngayon ay cold, flu, conjunctivitis at chicken pox.

By end of next week ay magta-trial kami. Dadalhin ko si Shannen doon for a couple of hrs a day. If that turns out fine, she'll be on her own. Ihahatid ko sya doon ng 7am, susunduin naman sya ni Henry ng 3pm. This works for a lot of families so sana mag-work din sa amin ang ganitong setup (*fingers-crossed*).