Lolo Charles Hankins

May pinsan kaming nagbigay ng documents sa mom ko on how we could possibly apply for US visa being (distant) descendants of an American serviceman. Di ko masyadong pinansin yung application procedure dahil feeling ko it's a very long shot. But what caught my attention were the details about our greatgrandlolo Charles Hankins. Maraming info don na ngayon ko lang nalaman and some of them actually cleared notions which I thought were facts.

Si Charles ay lolo ng tatay ko. Born in Tennessee on August 16, 1861, this light-blue eyed, brown-haired man earned his medical degree from the University of Texas (akala ko dati dentist sya). He married Laura Crescini who is an Irish (Irish-Italian siguro). World War I brought him to the Philippines. He was part of the US armed forces. Ito ang pinaka-interesting, he was discharged from service because he couldn't march. Why? Because he has flat feet (yes, both feet) and general obesity (kita naman sa picture, halos di mag-abot yung butones ng shirt nya). He later on settled in Odiongan, Romblom. Dun na rin pinanganak yung mga anak nya. My dad's papa, Alexander, is the eldest child. Isa sa mga anak ni Lolo Alex ay pinangalanan nyang Charles.

Isa sa mga documents na nakita ko ay yung request nya to be transferred to a military hospital in Caloocan. Hanep, ang galing nyang mag-english. Nagulat ako sa writing stroke nya, parehong-pareho sila ng handwriting ng tatay ko. Namamana siguro yon.

Nakakatuwa di ba? Feeling ko I unearthed an unkown part of me. If I have the time, I want to know more the family's history which will make me know more about myself.

A man's history doesn't begin the day he was born. It started way before that.

made in China

Sino pa ba ang mas sasaya tuwing Pasko kungdi ang mga bata. Kapag ganyang maligaya ang mga bagets, syempre masaya rin ang mga nanay at tatay. Agree? I'm sure you will.

May isa akong observation sa mga gift na natanggap ng anak ko. Lahat made in China. Kahit US pa yung brand, if you check where it was made, malamang na china yon. Eh bakit nga hindi, ang mura ng items na galing china. But of course, don't expect much from it. Gaya nung Winnie the Pooh toy na regalo kay Shannen. Habang aliw na aliw yung anak ko sa kakasunod kay Pooh, ako naman baliw na baliw sa nakasulat sa box. Wala kayang ng QC sa english non? Ito ang mga actual na nakasulat

- Do you hope to become the friend with me.

- We play together good?

- As action it can fluctuate wiggle

- As action it can fluctuating

- Move along and turning

Like I said, don't expect much from cheap stuffs. Have a nice day!

Merry Christmas

I'm now blogging from home. Kainis, ang bagal ng connection. Dialup lang kasi. I wanted to write something special about Christmas kaya lang I was too busy at work lately.

Anyway, to all my friends, relatives, readers and fellow bloggers, a blessed Christmas to you. Enjoy the reunion with your family.

Hubad na Bayani

Ka-swerte naman talaga ng mga taga-UP . Nasaksihan nila kahapon ang annual Oblation Run sa kanilang campus. Ito yung pagtakbo ng hubad ng mga members ng frat na Alpha Phi Omega (APO). Bago nyo isiping pervert sila, may malalim na mensaheng ipinararating ang "greek" society na to sa kanilang effort. For this year, the issues are budget cut for the tuition, the backpay and cost of living allowance woes of the UP employees; and the implementation of the EVAT.

Konting background muna. Pano ba nagsimula ang Oblation Run? It started in 1977 as a publicity stunt for the play "Hubad na Bayani" which fraternity sponsored. The play was about censorship of the Marcos regime. Naging tradition na ito sa mga susunod na taon. Isinasabay ito sa founding anniversary ng group.

Contrary to common beliefs, hindi neophytes or aspiring members ang pinapatakbo dito kung hindi mga full-pledged brods na nag-volunteer. However, di naman kailangan taga-peyups sila. APO rin yung iba kaya lang from other schools. Nakatakip ang kanilang ulo sa pagtakbo. Syempre, dyahe yon kung may peklat ka sa pwet tapos makikilala ka ng tao. After the run, tumutuloy daw sila sa shower. Kaya para malaman kung sinu-sino ang kasali, abangan nyo yung bagong ligo.

Winter Vince

Ipadala ko kaya 'tong picture na to kay visa officer Kamonrat, mamadaliin kaya nya yung issuance ng visa namin? Sasabihin ko sa kanya na despite warm and humid weather in Manila, my son insists on putting on a fleece jacket. If he continues to do this, he might get dehydrated.

Actually, paka kay Shannen tong jacket na to kaso lang ayaw i-try kasi natatakot. Para nga naman kasing may nagtatagong sheep sa loob. I got 2 pcs from Cristina of pinoyz2nz. P200 ang isa. Medyo hindi kami excited for NZ di ba.

Boys will be boys

Boys will always be boys. Well as far as toys are concerned, that is true. They don't outgrow their love for toys. Nagiging sophisticated lang ang taste nila as they grow older. Kung nung maliit pa sila eh DC comicbooks na P200 each ang taste nila, now DC comicbooks pa rin pero yung mga collectors item na thousand pesoses na ang presyo. I'm sure maraming mag-a-agree sa akin dito. Anong say nyo?

All it takes is 21 days

All it takes is 21 days to start a habit. Yan ang sabi sa akin ng officemate ko. So kung gusto kong maging iba ang eating habits ko, like if I want to omit rice at dinner, 21 days o 3 weeks bago maging normal yon sa katawan ko. Parang madali lang pero when I actually tried this, nakakahiya mang aminin, 2 days lang akong tumagal. Ang sarap kasing kumain sa gabi.

Sa mga nagpa-planong mag New years resolution, simulan nyo na ngayon.

P53.98

As mentioned in my earlier blog, naging super busy ako lately. Aside sa di ako nakakapag-visit ng kahit na sarili kong blog, pati news eh lumalagpas sa akin. The most news I get is from the tsikahan I hear from my officemates about the SEA Games.

Kaninang umaga while having breakfast, nagulat ako nang makita kong P53.98 na ang US$. Ano ito? Totoo ba ang nakikita ng aking mga mata? P53.98 na nga lang ba ang pera ni Uncle Sam? I hope this is good for the country's economy.

P2NZ_WTR

Since madami na ngayon ang members ng Pinoyz2NZ, naisipan ni Mon Pascual na mag-create ng sub-group for those who already have their visas and those who are patiently waiting for one. Di ito break-away group, actually, most of us are still subscribed to Pinoyz2NZ.

Our first meeting was on November 5 in Jupiter St. makati. Mga 20 siguro kaming dumating. Karamihan couples. Ako, kasama ko si Vince dahil may pasok si henry that day. Ang mga napagusapan namin ay tungkol sa mga things to do before leaving. Kasama dito yung pag-punta sa Commission on Filipinos Overseas (CFO) at yung pag-collate ng mga documents na dapat dalhin sa NZ (i.e. school docs, car insurance cert. of no claim, etc.)

Nung Saturday (Dec. 3), nagkita-kita-ulit kami. May mga bagong mukha, may mga datihan na. Nakakatuwa na marami ang nabigyan na ng visa. Ang topic naman namin ay airlines at cargo. Representatives from a travel agency and a cargo co. were invited.

Nakakatuwa talaga yung ganong klaseng meet. Marami na nga kaming natutunan, may mga bagong kaibigan pa kaming nakilala. I'm looking forward to the next meet.

To trust or not

Grabe. Sobrang busy ako the past few weeks. Marami ng nang asikasuhin sa bahay, marami pang problema sa office. Ang resulta, na-set aside ko ang blogging. I really miss blog-hopping.

Ngayong nagsisimula nang umaliwalas ang masalimuot kong mundo, pwede na ulit akong magkwento. Sisimulan ko sa November 29. Mag tinganing-nganing-nganing ulit tayo...

5:00am, ginising ako ni Henry. Hinahanap nya yung susi nya ng owner (jeep). Di man nya madalas gamitin yon, lagi naman itong nasa bulsa nya together with other keys. Medyo na-alarm din ako kaya napabangon ako ng di oras. Pagbaba ko ng bahay, hawak na nya yung susi. Napansin ko na may tao sa banyo. Tinanong ko si Henry kung sino yung nandon, si yaya Amy daw. Nagulat ako ng sabihin nyang kauuwi lang nito. Huh? Nagising pala ang mama ni Henry kaya nagkapagsumbong na sa kanya. Umalis daw si Amy ng bahay bago mag 12mn nang di nagpapaalam tapos kinuha yung susi para makabalik sya ng di namin namamalayan. Aba, iba na yon. I confronted her right after she got out of the bathroom. Inamin nyang di nga sya natulog sa bahay at tinangay ang susi ni Henry. Pumunta daw sya sa kaibigan nya na nag-text na may problema. Grrrrrr.... Lalo akong nagalit. Pati problema ng iba pinakikialaman nya. Gusto ko na syang palayasin that very moment pero alam ko rin ang hirap na maghanap ng kasama sa bahay. Di na kaya ng in-laws ko na mag-alaga ng 2 bata. In fairness, kahit medyo may katigasan ang ulo non, ok naman syang mag-alaga kay Shannen at masipag pa.

Pumasok pa rin ako sa office that day but I was restless the whole time. Di ko alam kung may ginawa ba syang masama sa susi namin. May plano kaya syang masama? First time nga ba itong nangyari? Ang daming tanong na lumilipad sa utak ko.

Nang sunduin na ako ni Henry, pinag-usapan namin kung pano iha-handle yung situation. We agreed to reinforce the door locks. Eh si Amy, papaalisin ba o hindi? We decided to let her stay, tutal kung matutuloy kami sa NZ, ilang buwan na lang naman naming syang makakasama. However, hindi na to pwedeng maulit. Pasensyahan na lang kami sa susunod. Amy was referred to us by our longtime plantsadora who is her mom. Mabait naman si Aling Flor, di iba ang turing namin sa kanya.

Nag-plantsa si Aling Flor the following day, ipinaalam namin yung nangyari and how we feel about it. She’s so sorry for her daughter’s acts. Sinermunan nya si Amy ng todo. Nangakong di na to mauulit.

I’m not sure if we made the right decision. Alam kasi namin ni Henry kung gaano kahirap ang buhay nila kaya malaking bagay yung may mapapasukan si Amy. Tama nga ba yon o ka-engotan na? Lagi ko na lang dinadasal na sana walang mangyayaring untoward incident after this at sana Amy has learned her lesson.

Coding boo-boo

Bat ba lagi na lang akong may problema sa color coding? Nung Friday (Nov. 25), isa na namang nerve-wrecking na pangyayari ang naganap. Tandang-tanda ko pa ang lahat... tinganing-nganing-nganing….

Bibili ako ng plane ticket para kay kawsin na magbabalikbayan ngayong mid-December. Nag-suggest kasi ako na mag-Boracay sya para naman maging masaya ang vacation nya. Tamang-tama, meron akong officemate na pupunta rin ng Boracay pero on a later date. Sabi ko sa kanya, sabay na kaming pumunta sa Asian Spirit ticketing office sa Araneta Center, Cubao para mas tipid (walang credit card sur-charge pag diretso Asian Spirit ang payment). Umalis kami sa office nang lunchtime, babalik kami bago mag alas-tres. (‘window’ or lifted ang color coding from 10:00am to 3:00pm).

Pagdating namin sa ticketing office, may 4 na clients kaming inabutan. 2 ang nasa counter na, 2 naman ang nakaupo pa. Ayos, madali kaming makakabalik sa office, sa loob-loob ko. Ang di namin alam, tutubuan pala kami ng ugat sa paghihintay. Palibhasa, busy kami sa kwentuhan, di namin namalayan ng oras. 3:06pm nang matapos kaming magbayad. I got completely oblivious of the coding scheme. Nag-aya pa akong uminom ng juice kasi natuyuan na ako ng laway sa kakadaldal.

3:28pm lumabas kami ng parking lot ng Shopwise. Not so far away, may nakita akong 2 pulis. Biglang nataranta ang mga brain cells ko. Naku! tapos na pala ang coding window. Nag-isip ako ng mabilis – magpapahuli ba ako para makauwi na o iiwan ko ang kotse sa parking lot hanggang 7:00pm? Kung magpapa-tiket ako, di pa rin tapos ang kalbaryo ko. Siguradong sisitahin ako ng lahat ng pulis/MMDA na madadaanan ko. Abala yon. Iwan na lang si Yummy (nickname ni kotse) sa parking lot, safe naman siguro yon doon. Bigla kong kinabig ang manibela para bumalik sa parking lot. Nag-taxi na lang kami pabalik sa office.

Nang uwian na, bumalik ako ng Cubao. Panay ang dasal ko habang papalapit sa parking lot. Sana nandun pa si Yummy, sana nandun pa si Yummy, sana nandun pa si Yummy. Nakahinga ako ng malalim nang nakita ko syang di natinag. Naglipana ang mga pusakal sa paligid, buti na lang spared si Yummy. Salamat po, Lord.

Haaaay... Another exciting day. Another lesson learned. Pero sana wag nang maulit to sa akin.